Lapche Kang II, określany też jako Labuche Kang III East, to szczyt o wysokości 7250 m n.p.m. Według innych źródeł 7251 m, na mapie terraQuest 2013 „Tibet” w skali 1:400 000 według poziomic ma tylko 7100 m. Długość i szerokość geograficzna odpowiednio 86°23′03″E oraz 28°18′01″N. Szczyt wznosi się w grupie górskiej w północnym obrzeżu Himalajów, około 35 km na północny zachód od Cho Oyu (8153 m), w pobliżu drogi z miejscowości Tingri do bazy Cho Oyu Base Camp, prowadzącej wzdłuż rzeki Kyerak Chu. Załączona mapka, pokazująca teren działania naszej wyprawy, opracowana została przez Jerzego Walę na podstawie mapy Tibet 1:400 000 (wd. terraQuest) i mapki z internetu (patrz odnośniki). Zachowane zostały nazwy i wysokości z tego drugiego źródła.
Lapche Kang II należy do mało znanej grupy górskiej w Himalajach określanej nazwami: Labuche Himal, Pamari Himal lub Lapche Kang. Grupa ta rozciąga się między dużymi rzekami Kyerak Chu od strony wschodniej i Matsang Tsangpo od zachodniej. Jak widać z mapy będącej podkładem do mapy w „Taterniku”, nazwa pochodzi od osady pasterskiej w dolinie rzeki Lapchekhun Khola należącej do dorzecza Gangesu. Nazwa grupy górskiej Lapchi Kang występuje w „Dictionary of the Mountain Names of the World” pod redakcją Ichiro Yoshizawa wydanym w Japonii w 1984 roku. Lapche Kang II wznosi się w grani głównej o przebiegu równoleżnikowym i stanowi drugi najwyższy szczyt w tej grupie górskiej. Byłby to jeden z kilkunastu niezdobytych dotąd szczytów 7-tysięcznych. Najwyższy szczyt Lapche Kang I (określany również nazwami: Labuche Kang I, Choksam Kang i Lapshi Gang) ma wysokość 7367 m, a na mapie radzieckiej G.S. USSR 1:500 000 – 7282 m (na tych mapach wszystkie koty są niższe, niż wynika to z innych map i odczytów z GPS, red.). Szczyt ten został zdobyty w 1987 roku przez wyprawę chińsko-japońską.
Piramida Lapche Kang West (7072 m, określana też nazwą Labuche Kang II) została zdobyta w 1995 roku przez wyprawę francuską. Jak dotąd nie podejmowano prób zdobycia Lapche Kang II (7250 m, Labuche Kang III East). Wyprawa, planująca zdobycie szczytu w 2014 r., nie doszła do skutku, chociaż dostała na ten cel dotację Mugs Stump Award. W grupie górskiej Labuche Himal jest wiele niezdobytych szczytów 6-tysięcznych.
Przebieg wyprawy
W wyprawie KW Poznań, objętej programem Polskie Himalaje, udział wzięli: Maciej Przebitkowski (KW Poznań), Jakub Rybicki (KW Poznań), Jarosław Żurawski („Borsuk”, KW Poznań) oraz Krzysztof Mularski (KW Poznań, kierownik). Wylot z Warszawy nastąpił 5 września 2016 r. Dzień później wyprawa wylądowała w Kathmandu. Zgodnie z pierwotnym planem, po załatwieniu niezbędnych formalności, 7 września miał nastąpić wylot do Lhasy, bo granice lądowe między Nepalem a Chinami były wówczas zamknięte. Niestety, mimo tego, że wszystkie niezbędne dokumenty oczekiwały w konsulacie chińskim w Kathmandu, służby konsularne nie zgodziły się wydać dokumentów dwóm członkom naszej wyprawy, uzasadniając swoją decyzję tym, że posiadają oni w swych paszportach wizy państw muzułmańskich. Kontakt z polskimi służbami konsularnymi i dyplomatycznymi także potwierdził, że obcokrajowcy
posiadający w swych paszportach wizy państw muzułmańskich nie są w chwili obecnej i nie będą w najbliższym czasie wpuszczani na teren Chin (kontakt z ambasadą RP w New Dehli oraz w Pekinie, jak również z podsekretarzem stanu w MSZ). Zarówno obsługująca wyprawę agencja, jak i polskie służby dyplomatyczne podkreślały, że problem jest zupełnie „nowy” w tym sensie, że nigdy dotychczas posiadanie wiz państw muzułmańskich nie było problemem w kontekście wjazdu na teren Chin. Zgodnie z zapowiedzią chińskich służb konsularnych wjazd na teren Chin miał stać się możliwy po zakończeniu szczytu G20, a więc po upływie około 10-12 dni. W zaistniałej sytuacji członkowie wyprawy udali się na trekking do Parku Narodowego Langtang z zamiarem aklimatyzacyjnego wejścia na „trekkingowy” Yala Peak (wys. 5500 m). Trekking ten miał miejsce od 9 do 15 września. Przedłużające się opady monsunowe i osuwiska ziemne spowodowały, że osiągnięto jedynie wysokość 4300 m n.p.m.
Po uzyskaniu zgody chińskich władz konsularnych i odpowiednich dokumentów, mocno już opóźniona wyprawa 17 września 2016 roku wyleciała do Lhasy. Z nieznanych nam powodów samolot wylądował w Chengdu. W Lhasie wyprawa znalazła się więc dopiero wieczorem 18 września. Mimo chęci jak największego przyspieszenia działania, na skutek decyzji TMA, 19 września wyprawa zatrzymała się w Shigatse, a dzień później w Tingri. Łamiąc wcześniejsze ustalenia, TMA nie wyraziła zgody na działanie od strony północnej z lodowca Choksam Glacier, gdzie droga była przez nas opracowana na podstawie zdjęć satelitarnych i wydawała się najprostsza i najbezpieczniejsza. Musieliśmy więc działać od wschodu, z lodowca East Lapche Glacier. Wyprawa została „dowieziona” 21 września do bazy Cho Oyu Base Camp (ok. 4900 m n.p.m.). Następnego dnia członkowie wyprawy udali się na aklimatyzacyjny spacer do wysokości ok. 5300 m n.p.m., przebywając na niej kilka godzin. 23 września po sformowaniu karawany osiągnięto morenę czołową lodowca East Lapche Glacier, a w kolejnym ustawiono bazę wysuniętą ABC (ok. 5400 m) na morenie bocznej, po stronie południowej lodowca.
Po dniu odpoczynku, 26 września wyniesiono depozyt w okolice późniejszego obozu C1 i następnego dnia założono go na wysokości. ok 5500 m jeszcze na lodowcu. 28 września wszyscy członkowie wyprawy zeszli do ABC, by w następnym ponownie osiągnąć obóz C1. Kolejnego dnia założono obóz pośredni między C1 a C2 (wysokość około 6050 m), poręczując po drodze 40-metrową ściankę błotno-kamienno-lodową (WI 2) i prawie 100 m dalszej drogi na plateau pod filarem wyprowadzającym na górny taras (WI 2, zagrożenie obrywami skalnymi). 1 października założono obóz C2 na wysokości 6150 m, wycofując się forsownie do bazy ABC.
Po dwóch dniach odpoczynku w ABC, wobec coraz gorszego samopoczucia J. Żurawskiego, w wyjściu uczestniczyli tylko J. Rybicki, M. Przebitkowski i K. Mularski. 4 października osiągnęli obóz C1, a 5 października – C2. Wobec pogarszających się warunków atmosferycznych 6 października członkowie zespołu odpoczywał w obozie C2. Następnego dnia zaporęczowali filar wyprowadzający na taras do wysokości około 6400 m (trudności w skale: I, wyciąg IV, II i III, wyciąg III-IV, dalej bardzo stromy śnieg, miejscami do 60 stopni).
Po odpoczynku 8 i 9 października dokończono poręczowanie. Niestety poręczówki założone 2 dni wcześniej trzeba było z dużym nakładem sił wyszarpywać spod świeżego śniegu. Na tarasie pod granią szczytową, na wysokości 6600 m założono obóz C3. 10-11 października trwa załamanie pogody uniemożliwiające prowadzenie dalszej działalności. Spadło około 1 m śniegu, wiatr w porywach osiągał ponad 100 km/h. 12 października, wobec ustania opadów śniegu i względnego rozpogodzenia, J. Rybicki i K. Mularski podjęli próbę ataku szczytowego. M. Przebitkowski pozostał w namiocie, stanowiąc jedyne zabezpieczenie grupy atakującej. Atak załamał się na wysokości 6907 m według GPS, zmuszając do powrotu do obozu C3. W dniu następnym po 19 godzinach schodzenia osiągnięto bazę ABC, a w następnym Cho Oyu Base Camp. 15 października wyprawa wyleciała z Lhasy do Kathmandu, a 18 października z Kathmandu do Warszawy
Wnioski
Niepowodzenie wyprawy spowodowane było, naszym zdaniem, szeregiem nakładających się okoliczności. Przede wszystkim działania władz chińskich spowodowały prawie dwutygodniowe opóźnienie, które zabrało konieczny czas. Także nagła decyzja o zmianie celu „rzuciła” wyprawę na drogę zdecydowanie trudniejszą od planowanej. Atak szczytowy, mimo pozostawania w gotowości od godziny 3 w nocy, mógł się rozpocząć dopiero o 7.30 – po ustaniu opadów śniegu i uspokojeniu się wiatru, który w trakcie wchodzenia zaczął się znowu wzmagać (według prognoz Mountain Forecast do 34-38 m/s). Trudności w ścianie lodowo-śnieżnej rosły wraz z nastromieniem stoku nawet do 65 stopni. W końcu zespół atakujący uznał, że wprawdzie jest w stanie przejść ścianę i osiągnąć grań szczytową, jednak bez szansy dotarcia do szczytu przed zmierzchem. Zejście granią z nawisami bez widoczności i przy ulotnej asekuracji, w bardzo silnym wietrze oraz zjazdy nocą przez ścianę uznano za zbyt wielkie ryzyko. Wyprawa ukazała z jednej strony trudności organizacyjne w działaniu na terenie Tybetu, a z drugiej – przy większym marginesie czasowym, że szczyt jest zdecydowanie możliwy do wejścia.
