5 sierpnia 2019 r. w wieku 90 lat zmarł Maciej Kuczyński – uczestnik powstania warszawskiego, pisarz, podróżnik, odkrywca, speleolog, polarnik. Autor ponad 30 książek o tematycepodróżniczej, powieści, esejów, współzałożyciel i wieloletni prezes Polskiego Oddziału The Explorers Club.

Kierownik organizacyjny wypraw Polskiej Akademii Nauk na Spitsbergen oraz na pustynię Gobi, a także współorganizator wypraw amerykańskiej Agencji Ochrony Środowiska na lodowce Himalajów, w góry Ruvenzori, na Alaskę oraz ekspedycji eksploracyjnych do jaskiń trzech kontynentów, m.in. prowadził wyprawę dokonującą speleologicznego „odkrycia stulecia”– eksploracji nieznanego dotąd rodzaju jaskiń w skałach kwarcytowych na płaskowyżu Sarisarinama w Wenezueli.

Z wykształcenia architekt, z zamiłowania polarnik, speleolog, alpinista, badacz, odkrywca, z zawodu literat i publicysta.

Jako 15-letni harcerz Szarych Szeregów pod ps. „Rosomak” dołączył do powstania warszawskiego w dzielnicy Śródmieście. Po jego upadku i wygnaniu mieszkańców stolicy przebywał w Krakowie, gdzie ukończył liceum i Wydział Architektury na Politechnice Krakowskiej. W latach 60. XX w. ponownie zamieszkał w Warszawie.

Przez trzy dekady badał kultury prekolumbijskie i szamanizm w Meksyku oraz w Ameryce Środkowej. Doszedł do sensacyjnej hipotezy na temat biologicznej i transcendentalnej wiedzy dawnych Meksykan oraz źródeł jej pochodzenia (zawarł ją w książkach „Czciciele węża” i „Rok 838, w którym Mistekowie odkryli kod genetyczny”).

Autor kilkudziesięciu powieści i opowiadań, artykułów prasowych, reportaży z wypraw, scenariuszy filmowych, słuchowisk radiowych, reżyser i autor zdjęć do siedmiu filmów dokumentalnych

wyprawach badawczych, współtwórca kilku programów telewizyjnych (m.in. serii „Transantarctica” o wyprawie Marka Kamińskiego na biegun południowy).

Polskie wydania książek Maciej Kuczyńskiego osiągnęły nakład ok. 1,6 mln egzemplarzy. Otrzymał Harcerską Nagrodę Literacką 1976 i nagrodę literacką IBBY UNESCO 1980 (International Board on Books for Young People).

Maciej Kuczyński jest też laureatem naszego konkursu literackiego zorganizowanego z okazji 110-lecia „Taternika”.

1949 r.: współorganizował reaktywowany po wojnie klub wysokogórski i współtworzył jego Komisję Taternictwa Jaskiniowego.

1950 r.: współzałożył Krakowski Klub Grotołazów – pierwszą

w Polsce grupę, która zastosowała metody taternickie i nurkowe do eksploracji jaskiń. Uczestniczył m.in. w eksploracji tatrzańskich jaskiń: Miętusiej, Zimnej, Kasprowej Niżnej, Chochołowskiej Szczeliny.

1956 r.: współorganizator i uczestnik wyprawy rekonesansowej Polskiej Akademii Nauk na Spitsbergen.

1957 r.: kierownik organizacyjno–techniczny i uczestnik Polskiej Wyprawy Międzynarodowego Roku Geofizycznego na Spitsbergen.

1958 r.: kierownik wyprawy Polskiego Związku Alpinizmu do jaskiń Kuby, gdzie uczestniczył w odkryciu i eksploracji kilkunastu nowych jaskiń.

1958-1965 r.: kierował wyprawami odkrywczymi do jaskiń Polski, Czechosłowacji, Węgier, Bułgarii.

1963-64-65, 1967, 1970, 1971 r.: kierownik organizacyjno-techniczny i uczestnik szeregu wypraw paleontologicznych Polskiej Akademii Nauk na pustynię Gobi w Mongolii, odkrywających szkielety nieznanych gatunków dinozaurów i pierwotnych ssaków sprzed milionów lat.

1966 r.: kierownik wyprawy PZA, która dokonała czwartego zejścia na dno najgłębszej wówczas znanej jaskini świata – Gouffre Berger (-1424 m) we Francji.

1969 r.: kierował wyprawą PZA do najgłębszej jaskini Ameryki Południowej – San Agostin w Meksyku – oraz eksploracją kilkudziesięciu dziewiczych jaskiń w dżungli Lakandonów w Meksyku, dokonaną podczas 120-kilometrowego marszu przez selvę do świętego jeziora Majów – Miramar.

1972 r.: kierownik wyprawy wysokogórskiej PZA w Andy Chile i Perú, m.in. uczestniczył w pierwszym wejściu na dziewiczy szczyt Cerro Sólo (6120 m) i w pierwszej eksploracji najgłębszej jaskini Perú – Racasmarca.

1973 r.: uczestnik wyprawy „Glacier Pollution Study” US Environmental Protection Agency i polskiego Centralnego Laboratorium Ochrony Radiologicznej w Himalaje Nepalu – na lodowce masywu Langtang.

1974 r.: kierownik organizacyjny i uczestnik wyprawy geofizycznej Polskiej Akademii Nauk na Spitsbergen.

1975 r.: uczestnik wyprawy „Glacier Pollution Study” USA Environmental Protection Agency i polskiego Centralnego Laboratorium Ochrony Radiologicznej w równikowe góry lodowcowe pasma Ruwenzori – legendarne Góry Księżycowe, u źródeł Nilu w Ugandzie.

1976 r.: kierownik wyprawy speleologicznej PZA i Sociedad Venezolana de Espeleologia na dziewiczym płaskowyżu Sarisarinama w dorzeczu Orinoko w Wenezueli. Uczestnik speleologicznego „odkrycia stulecia” – eksploracji nieznanego rodzaju jaskiń w skałach kwarcytowych. Kierował wyprawą pontonową, która płynąc w dżungli wzwyż rzeki Caura – dopływu Orinoko, dotarła do jej wodospadów.

1977 r.: uczestnik wyprawy „Glacier Pollution Study” USA Environmental Protection Agency i polskiego Centralnego Laboratorium Ochrony Radiologicznej na lodowce masywu Mount McKinley (dziś Denali) na Alasce.

1980 r.: kierował wyprawą speleologiczną PZA, która jako druga osiągnęła rekordową wówczas głębokość -640 m w najgłębszej jaskini Ameryki – Sótano de San Agostin.

1982 r.: uczestniczył w fińskich badaniach ekologicznych subpolarnych jezior Laponii w Finlandii.

1982 r.: został zaproszony i przyjęty do The Explorers Club.

1983 r.: uczestniczył w wyprawie jachtowej przyrodniczo-filmowej na Wyspy Alandzkie na Bałtyku.

1985 r.: otrzymał tytuł Członka Honorowego Polskiego Związku Alpinizmu.

1992 r.: zinterpretował znaczenie inskrypcji na dysku z Fajstos z Krety (ok. 1600 p.n.e.) i opublikował swoją hipotezę w książce „Dysk z Atlantydy”.

1993 r.: był współzałożycielem Oddziału Polskiego The Explorers Club, przez dekadę służył mu jako prezes.

1998-2004 r.: prowadził jako wykładowca wyprawy dla turystów do Peru, Meksyku, Belize, Gwatemali, Hondurasu.